Een tijdje geleden moest ik twee nachten naar het ziekenhuis voor observatie, maar twee nachten voelde voor mijn zoontje van zeven een eeuwigheid. Ook voor mij was het een moeilijke tijd vol onzekerheid, je wil je gezin in die periode graag zo dicht mogelijk bij je hebben. Het weekend voor mijn opname had mijn zoontje een tekening voor me gemaakt, deze stond op het tafeltje naast mijn bed. Tijdens de ronde van de artsen, pakte de professor de tekening even vast en zei: “wat een kunstenaar die dit gemaakt heeft.” “Heeft je zoontje dit gemaakt?” Ik werd er echt gelukkig van. Ik kreeg heel even het gevoel dat er op een andere manier naar me gekeken werd: als individu, als mama, en niet louter patiënt. Een opmerking die altijd is bijgebleven, en mijn opname positief gekleurd heeft