“Een zorgverlener die met een klein gebaar of onverwachte attentie
een moment van grote waarde creëert voor een patiënt”
… dat is een Mangomoment.

Verhaal van een patiënt: “Het kunstwerk”

Een tijdje geleden moest ik twee nachten naar het ziekenhuis voor observatie, maar twee nachten voelde voor mijn zoontje van zeven een eeuwigheid. Ook voor mij was het een moeilijke tijd vol onzekerheid, je wil je gezin in die periode graag zo dicht mogelijk bij je hebben. Het weekend voor mijn opname had mijn zoontje een tekening voor me gemaakt, deze stond op het tafeltje naast mijn bed. Tijdens de ronde van de artsen, pakte de professor de tekening even vast en zei: “wat een kunstenaar die dit gemaakt heeft.” “Heeft je zoontje dit gemaakt?” Ik werd er echt gelukkig van. Ik kreeg heel even het gevoel dat er op een andere manier naar me gekeken werd: als individu, als mama, en niet louter patiënt. Een opmerking die altijd is bijgebleven, en mijn opname positief gekleurd heeft.

Verhaal van een patiënt: “Rust in de operatiezaal”

Mijn Mangomoment was het moment vlak voor mijn ingreep. Ik lag in de operatiekamer en de zenuwen gierden door mijn lijf. Ik voelde me heel angstig, want er gebeurt zoveel in de operatiezaal. Je wil dat allemaal wel in het oog houden en volgen maar dat lukt niet. Mijn arts kwam binnen vlak voor ik onder narcose werd gebracht. Ze kwam naast me staan, ze zei haar naam en noemde mijn naam. Dan keek ze in alle rust naar de voorbereidingen in de zaal, bleef naast me staan en legde haar hand op mijn schouder. Dat gaf mij zoveel rust dat ik het allemaal kon loslaten. Er werd voor mij gezorgd, op alle vlakken…

Verhaal van een patiënt: “Mijn bril”

Een paar jaar geleden moest ik een rugoperatie ondergaan. Ik was bang, ontzettend bang. Ik dacht aan alles wat er mis kon gaan, dat ik niet meer wakker zou worden. Ik zie ook heel slecht en normaal gezien mag er geen bril meegenoemen worden naar de operatiezaal. Ik vertelde mijn angst en bezorgdheden aan de verpleegkundige en zij beloofde mee te gaan naar de operatiezaal. Deze verpleegkundige bleef bij me tot ik sliep en zorgde ervoor dat ik mijn bril mocht ophouden. Toen ik wakker werd, was ze weer daar. Met mijn bril en vooral heel veel steun. Ik had veel pijn en was wat in paniek, maar door het kleine gebaar van mijn bril en haar aanwezigheid werd ik al veel rustiger. Ik ben haar daar nog steeds dankbaar voor.

Verhaal van echtgenote van patiënt: “Een schouderklopje”

Het is al een heel parcours geweest voor ons. En nu zijn we weer heel blij dat de laatste chemo weer aangeslagen is. Nog niet zo lang geleden was het anders. De labowaarden werden altijd slechter en hij was ook altijd zo ziek van zijn chemo’s.

Tijdens de volgende consultatie heeft Dr. V. ons eerlijk gezegd dat er geen goede vooruitzichten meer waren. Maar mijn man wou niet opgeven. “Ik wil het graag nog een keer proberen. Ik wil nog één keer vechten” heeft hij gezegd. Ik dacht niet dat hij dat zou zeggen, maar Dr. V. heeft naar hem geluisterd en begreep waarom hij nog wou doorgaan, nog één keer ervoor gaan. Dr. V. dacht dat het niet ging aanslaan en heeft dat ook gezegd tijdens de laatste consultatie. Maar we zijn er samen voor gegaan. Dr. V, mijn man en ik. Het is moeilijk geweest maar we waren zo blij als Dr. V. ons na die kuur kwam zeggen dat het bleek aan te slaan. De dokter kwam het hem persoonlijk vertellen, gaf hem een schouderklopje en bedankte hem om zoveel moed en hoop te blijven houden. Dat was een speciaal moment voor mijn man. Het luisterend oor maar ook de erkenning van de arts.

Verhaal van een zorgverlener: “Het stond haar echt goed”

Mevr. B. was deze morgen binnengekomen voor haar chemobehandeling. Ze komt hier al een tijdje. Het is een fiere dame en nu zag ik dat ze een pruik op had. Ik had het dadelijk gezien bij het binnenkomen. Het stond haar echt goed. Mijn collega deed haar therapie vandaag. Ik heb toch even de tijd genomen om binnen te gaan en een complimentje te geven. Je voelde dat het haar deugd deed. Het was fijn om te zien, dat het haar gelukkig maakte. Waardigheid is belangrijk. Het was een hele stap voor haar om een pruik te nemen. Ze bedankte me voor het compliment bij het naar huis gaan. Ze straalde terwijl ze toch door een ontzettend zware periode ging in haar leven.

Verhaal van een patiënte in langdurige isolatie: “De boekskes”

Bij mijn opnames in het ziekenhuis kreeg ik dagelijks meerdere mensen over de vloer: dokters, verpleegkundigen, psycholoog, dermatoloog, diëtist, familie,.. Al die personen kwamen steeds binnen met 1 vraag: hoe is het? ( wat zijn de klachten, wat staat er op het programma, welke onderzoeken moeten gebeuren). Altijd dat medische, het kwam op de duur mijn oren uit…
En toen was er mijn Mangomoment van de dag: de logistieke ploeg kwam mijn kamer poetsen, bed opmaken. Die mensen waren de enige die een normaal gesprek konden voeren. Meestal waren ze met twee en ging het gesprek over de roddels in de boekskes, nieuwe schoenen in reclame, parfum, problemen met de kinderen, etc. Dat vond ik zalig. Gewoon om naar te luisteren en ook om mee te kletsen. De gesprekken deden me altijd lachen en ik moest voor 10 minuten eens niet aan kanker denken.

Verhaal van een zorgverlener: “Stevig ingepakt”

Een man lag al een hele tijd in isolatie door zijn verminderde immuniteit en een besmetting met een resistente bacterie. Hij had ook verschillende doorligwonden die geen vooruitgang meer maakten. Hij wou afscheid nemen van zijn kleinkinderen. Hij had deze al een hele tijd niet meer gezien. Door de isolatie waren ze niet meer op bezoek geweest. De arts van dienst heeft dit toegestaan. De kinderen werden “stevig ingepakt” en de nodige voorzorgsmaatregelen werden genomen. Het was zo fijn voor de patiënt, hij weende van blijdschap. De man (den bompa) is x-aantal weken daarna naar huis gegaan. De jeugdigheid en het enthousiasme van de kinderen hadden hem misschien wel terug de kracht en moed gegeven om te vechten.

Verhaal van borstkankerpatiënte: “Langs me staan”

Ik ben reeds voor de tweede keer geopereerd voor borstkanker. Het is een moeilijk proces geweest. Het moment waarop je “voelt” dat er terug iets mis is met je lichaam zet je ganse leven terug in de onzekerheid. De eerste testen waren echter negatief en iedereen zei: het is wel oké, je hoeft niet te panikeren. Maar ik panikeerde niet, ik voelde dat er iets mis was. Ik heb opnieuw contact opgenomen met mijn oncologe. Ik was zeer opgelucht dat ze het niet meteen van de tafel heeft geveegd. Er werden meer onderzoeken gedaan en ik had het niet “ingebeeld”. De kanker was terug.

Ik heb ook deze keer gekozen om me in dit ziekenhuis te laten opereren. Het is een heel eind van huis maar ook nu na de tweede operatie ben ik alleen maar tevreden over het verloop en de begeleiding.

Mijn Mangomoment was het moment dat ik in de operatiekamer lag vlak voor de ingreep. Eigenlijk weet je al een beetje wat er gaat gebeuren maar de zenuwen gieren door je lijf. Je bent angstig, er gebeurt zoveel in de operatiezaal en je wil het allemaal wel in het oog houden en volgen maar het lukt niet.

Mijn arts kwam binnen vlak voor ik in slaap werd gebracht. Ze kwam naast me staan, ze zei haar naam en noemde mijn naam. Dan keek ze in alle rust naar de voorbereidingen in de zaal en bleef ter hoogte van mijn schouder langs me staan. Dat gaf zoveel rust voor mij. Ik kon het allemaal loslaten. Er werd voor mij gezorgd, op alle vlakken.

Verhaal van een zorgverlener: “Tijdens de lunchpauze”

De patiënte kwam binnen tijdens middagpauze van al de zorgverleners, dus amper iemand aanwezig, maar ze had zeer veel pijn. We kenden haar want ze kwam al een hele tijd bij ons. En ze was een vechtertje. We hebben met enkele verpleegkundigen beslist om onze middagpauze te stoppen en het ganse multidisciplinair team bij elkaar te roepen om J. dadelijk te kunnen helpen. Binnen de 20 minuten was J. geholpen. Iedereen werkte onmiddellijk mee, ook de artsen vanuit de externe diensten, er moest niet veel over verteld worden, we straalden uit dat het nu moest doorgaan. Haar mama was zo dankbaar dat het zo snel kon gaan, ze bedankte ons met tranen in de ogen. (een paar dagen later is ze gestorven ‘ons J. ‘, dus het was fijn dat we dit toch nog voor haar konden doen).

Verhaal van een zorgverlener: “Het schilderij”

Mevr. K. lag al een hele tijd op onze afdeling. Het was niet makkelijk om tijdens de drukke momenten op de afdeling iets extra te doen. Er waren tulpen geschonken door een patiënt die de afdeling mocht verlaten en ze werden in de wachtzaal geplaatst. Ik vond dat Mevr. K. ze verdiende op haar kamer. Ik heb haar gevraagd of ik haar kamer wat gezelliger mocht maken. Dan vertelde ze me dat ze het schilderij op haar kamer helemaal niet mooi vond. Ik heb het schilderij weggehaald en de andere schilderijen in de gang aan haar getoond. Diegene die ze mooi vond heeft een nieuw plekje gekregen op haar kamer. Het was een klein gebaar waar ze heel blij mee was.

Verhaal van een patiënte: “Haren wassen”

Na een lange operatie (borstreconstructie) mag je terug uit bed. Je haren in de war en wat futloos tegen je hoofd. Je voelt je patiënt. Moe, kwetsbaar, een beetje verloren. Na de verzorging vroeg de verpleegkundige: “wil jij je haren laten wassen?” Onze vrijwilliger komt langs als je wil.” Oh dat leek me echt wel fijn, even laten verwennen. En dat korte moment van het haren wassen, betekende veel voor mij: Het deed me direct al wat beter voelen. Ook het gesprek met de vrijwilligster was fijn. Ze had zelf borstkanker overwonnen en ik kon met haar praten over wat me bezighield. Ik moest niet alles uitleggen, ze begreep wat ik nodig had. Het is fijn dat er mensen zijn die zich belangeloos inzetten voor een ander. Die mensen, die vrijwilligers verdienen een pluim voor hun inzet en zorgen voor die kleine momenten van grote waarde.

Verhaal van een patiënte: “De bioscoop”

Vandaag nog even niet de patiënt die praat over bloedwaarden, en de daar bijhorende vreugdekreten of tranen. Dat zien we morgen dan wel weer. Vandaag wel een mama die intens heeft genoten van een filmnamiddagje met haar dochter. Dat we daar niet eerder op gekomen zijn! De verpleging creëert de ideale omstandigheden, gordijnen dicht – ook al was het twee uur in de namiddag – een gemakkelijke zetel voor E. en een stoel om haar benen op te leggen. Een zakje chips voor haar en een blikje cola – zeer opvoedkundig, ik weet het. De papa naar de Colruyt, en wij het rijk voor ons alleen. En dan onze film. We weten niet of het de derde, de vierde of misschien wel de vijfde keer (alhoewel, dat zou wel heel erg zijn) is dat we ernaar kijken: Pride en Prejudice, met Keira Knightley. We wéten wat er gaat gebeuren. Wie wat gaat zeggen. Wie wat gaat doen. En we blijven er van genieten :-). Ik heb echt een super namiddag gehad. Gedurende die twee uren was ik niet de patiënt, was ik niet in het ziekenhuis, maar was ik gewoon een mama die samen met haar dochter gezellig naar een filmpje keek :-). Ik hoop dat er zo nog heel veel mogen volgen, maar dan écht buiten het ziekenhuis.

Verhaal van een zorgverlener in opleiding : “De kamer”

Mevr. B. is een hoogopgeleide dame die na een herseninfarct gehospitaliseerd is op de revalidatieafdeling. Door de aandoening is ze terecht gekomen in een rolstoel en laat haar geheugen haar af en toe in de steek. Het verlies van haar zelfstandigheid maakt het niet makkelijk voor haar. Op een dag kom ik haar kamer binnen en merk ik dat er haar iets dwars zit. “De kamer is hier te klein. Ik zou mezelf veel meer kunnen behelpen indien het bed anders in de kamer staat.” zegt ze met een bedroefd gezicht. Ik ben bij de collega verpleegkundigen gaan polsen om samen het bed te verplaatsen. Het werd een beetje puzzelen maar het was een fantastisch plan. Op het einde van mijn stageperiode kreeg ik een knuffel van Mevr. B. Ze was me zo dankbaar voor het aanpassen van de kamer.